Radiocolumn voor RTV-NOF, uitgezonden op 16 januari 2021
Ik zat middenin een saaie week van lamlendigheid en treurnis en zag deze deadline naderen. Dat was geen fijn recept voor inspiratie. Stel je voor dat ik iets treurigs of zelfs iets saais zou schrijven. Dat kon ik jullie niet aandoen. Actie was nodig.
Normaal gesproken ga ik een eind wandelen langs het Wad of in een bos en dan strijk ik neer in een café, aan een tafeltje met uitzicht, met het geroezemoes en hopelijk wat aangename muziek op de achtergrond. Onder het lopen krijg ik dan een idee en daar aan dat tafeltje schrijf ik dan het begin van de column. Met pen en papier, want van een toetsenbord wordt de creativiteit niet wakker. Althans, niet bij mij.
Ik was dus in lamlendige toestand naar het Wad geslenterd en jawel, daar vond ik een idee en een paar zinnen. Iets over die lamlendigheid en hoe je daar uit komt.
Toen liep ik hier in huis te drentelen en te peinzen hoe. Hoe ging ik mijn schrijfritueel inrichten binnen mijn mogelijkheden. Ik moest er wat van maken. Ik dacht: als ik nou eens flink overdrijf? Dan ga ik op virtuele schrijfvakantie. Ik zette een klein kampeertafeltje bij een raam waar ik anders nooit zit, met een uitzicht dat ik bijna nooit zie. En ik zette een Franse radiozender op, die veel wereldmuziek draait. Extra lekkere koffie erbij, telefoon op stil, net als op vakantie.
Dus vanuit mijn eigen Gîte de Covid schreef ik jullie toe. En… de zon brak door! Merci bien! Om het vakantiegevoel nog sterker te maken had ik een mooie kaart uit de la geplukt en die helemaal volgeschreven aan een vriendin.
Er wat van maken. Als kind kreeg ik dat met de paplepel ingegoten, want de twee generaties boven mij hadden daar ruime ervaring mee en wij hadden het thuis wel goed, maar niet breed. En nu hebben we dat laatste min of meer letterlijk. Om me heen zie ik veel mensen er ook wat van maken. Kledingzaken die een paspakket komen brengen dat je als klant op de website kunt samenstellen en dan thuis kunt passen. Geniaal. Of restaurants die niet alleen afhaalmenu’s bedenken, maar ook zelfmaakmenu’s. Daar leer je dan ook nog wat van. De boekhandel is tijdelijk bezorgwinkel geworden en zo zijn er veel ondernemers die er wat van maken.
En dan de particulieren. Mensen beginnen nieuwe hobby’s, doen nieuwe, online contacten op en maken tijd voor creatief contact met oude bekenden. Wandelen op anderhalve meter afstand is prima te doen. We maken er met z’n allen wat van.
Ondertussen verlangen we allemaal naar het moment dat al die creativiteit niet meer zo nodig is. En naar specifieke dingen, natuurlijk. Uit eten met vrienden. Eindeloos op een terrasje zitten en oeverloos kletsen. Of gewoon even een bakkie doen aan een tafeltje bij een raam, om iets te schrijven. En natuurlijk, dat oh zo belangrijke, fysieke contact. Een arm om iemand heen, een speelse boks op een schouder, een echte dikke knuffel, of gewoon een stevige hand. Daar verlangen we allemaal het meest naar, afgaande op de vele Facebookposts. Als ik alle “die hou je tegoed” knuffels straks in één week krijg kan ik een maand in revalidatie.
Laten we nou van al die verlangens eens wat maken. Vroeger mocht je voor je verjaardag een verlanglijstje maken. En als je dan een beetje was zoals ik, dan begon je daar al vroeg mee en dan keek je regelmatig even op dat lijstje om je te verkneukelen en oh ja, het belangrijkste kado, dat bracht je vast net als ik regelmatig ter sprake, zodat niemand kon vergeten dat je dat wel heel graag wilde hebben. Die voorpret, die spanning gaf een hoop plezier, dat kan ik u wel vertellen. En dat genieten van voorpret kunnen we nog steeds, toch?
Als we nu allemaal een verlanglijst maken en die af en toe inkijken, dan wordt “dingen missen ” – en daar lamlendig van worden – meer “ergens naar uitkijken” en je verkneukelen. Dan kunnen we weer genieten van verlangen. Net als vroeger. En net als vroeger moeten we dan nog wel geduld hebben, maar dat wordt dan draaglijker. En misschien zelfs een beetje leuk. Net als vroeger.
Die voorpret, die spanning die dus best een beetje lekker is, die brengt óntspanning met zich mee. Het bezig zijn met dat lijstje, in het echt of in je hoofd, dat zou je bijna meditatie kunnen noemen. Op het moment dat je met dat lijstje bezig bent, ben je niet bezig met nare dingen. En je kunt het zo vaak doen als je wilt. Hoe vaker hoe beter. Niemand merkt dat in de rij bij de supermarkt. Of als je je bed opmaakt. Of de zoveelste zoomvergadering afsluit. Tijdens de zoomsessie is het misschien niet aan te raden, want als je voor je webcam gelukzalig gaat zitten wegdromen krijg je waarschijnlijk vragen. Aan de andere kant, dan kun je andere meteen ook inspireren tot het maken van een verlanglijst.
Mensen met huisgenoten, je kunt ook samen een lijst maken. Als dan de ophok-irritatie te hoog oploopt ren je snel naar de lijst en leest een paar dingen op. Dan gaat er geheid iemand grinniken of glimlachen. En dat is net zo besmettelijk als lamlendigheid en veel besmettelijker dan een virus.
Verlangen als nieuwe hobby. Medicijn zonder bijwerkingen.