Dit blog gaat niet over geiten, 
wel over een p. Een extra p, wel te verstaan. Een heel belangrijke, wat mij betreft. Ik schrijf namelijk “a cappella” en niet “a capella”, zoals in de dikke Van Dale staat. Af en toe word ik hierop vriendelijk gewezen, door mensen die weten dat ik graag a cappella zing en ook nog een talenknobbel heb (en dus beter zou moeten weten). Vandaag nog zei iemand, ‘Dat jij nou uitgerekend a capella met dubbel “p” schrijft…’
Ik leg het hier graag even uit. Heel graag zelfs (Heerlijk, vanaf mijn hoge kast). Het zit namelijk zo. “Capella” betekent in het Italiaans* geitje. “A capella” betekent daar dus “zoals een geitje”. Vandaar dat Italianen het met dubbel p schrijven als ze “zingen zonder instrumenten” bedoelen. Letterlijk betekent “a cappella” in het Italiaans “zoals in de kapel”, waarmee de Sixtijnse kapel wordt bedoeld. In die kapel werd namelijk gezongen zonder instrumenten, want die waren ‘des volks’ en dus mochten ze lange tijd niet gebruikt worden in de kerken.
In iedere andere Europese taal is de Italiaanse spelling gewoon overgenomen. Alleen in Nederland meende men er iets anders van te moeten maken. Eigenlijk had het dan “ter kapel” of iets dergelijks moeten worden, maar dat vond men waarschijnlijk net te ver gaan.
Ik houd vol. Ik weet dat ik ten minste één collega heb die het roerend met me eens is. Wie weet zijn er meer. Ik ga in ieder geval niet zingen als een geit. Ik zing lekker a cappella. Soms zelfs in een kapel.
acappEllen
*) Toevoeging: naar aanleiding van het eerste commentaar heb ik gauw een Italiaanse zang-collega gemaild. Capella betekent dus ‘geitje’ in het Latijn en oud-Italiaans. Gelukkig, mijn wereld staat weer rechtop.